افزایش نرخ بزهکاری و بزهدیدگی کودکان با توجه به تنوع در شکل آن از یک سو و تهدید جامعه از طریق ایجاد احساس ناامنی از سوی دیگر،ارائه سازوکارهایی برای مهار و پیشگیری از این پدیده‌ها را ضروری می‌سازد. اتخاذ راهبردهای پیشگیرانه در مراحل قبل و بعد از تکوین بزهکاری و بزهدیدگی کودکان در چهارچوب پیشگیری کنشی و واکنشی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.پیشگیری کنشی درصدد آن است که با شناسایی و سپس حذف و خنثی‌سازی عوامل و موقعیت‌های بزه‌زا و بزهدیده‌زا از ورود کودکان به وادی بزهکاری و بزهدیدگی جلوگیری کند،در حالی که پیشگیری واکنشی بر ایجاد بینش حمایتی در بخش‌های مختلف نظام عدالت کیفری جهت پیشگیری از تکرار این پدیده‌ها تأکید دارد.بنابراین شناخت گونه‌های پیشگیری ویژه کودکان که موضوع مقاله حاضر است اولین گام جهت اتخاذ سیاست‌های پیشگیرانه با رویکرد افتراقی و سپس تدوین برنامه ملی پیشگیری مبتنی بر آن است.
)