تکرار جرم به عنوان یکی از مظاهر حالت خطرناک جوامع مختلف را به موضعگیری‌های متنوعی واداشته است.سنتی‌ترین پاسخ در قبال این پدیده ناخوشایند توسل به شدت کیفرهاست که هنوز در قانونگذاری بعضی از کشورها،با تعابیر جدیدتر خودنمایی می‌کند.اما علی‌رغم تشدید کیفر و حتی در بعضی مواقع طرد بزهکار مکرر،تکرار جرم افزایش یافته است.به دنبال ظهور ناکارامدی کیفر در مقابله با تکرار جرم،اندیشه بازپروری و خنثی کردن خوی جامعه ستیزی در بزهکاران مکرر قوت گرفته است. شناسایی شخصیت بزهکار و علل ارتکاب جرم بعد از ارتکاب اولین جرم، در چهارچوب دستاورهای جرم‌شناسی بالینی با هدف بازگرداندن بزهکار به زندگی سالم اجتماعی صورت می‌گیرد که غایت آن پیشگیری از تکرار جرم است.امروزه این اندیشه‌ها در اجرای کیفر به ویژه کیفر زندان،مورد توجه خاص دست اندرکاران سیاست جنائی استـ در این نوشتار سعی شده است پس از بیان پیشگیری کیفری از تکرار جرم به دلیل ناکارامد بودن این نوع پیشگیری،از منظر دستاوردهای جرم‌شناسی بالینی موضوع تکرار جرم پرداخته شود و موضع قوانین و مقررات جمهوری اسلامی ایران در این زمینه تبیین گردد.
)